Drie vragen aan Camille Pidou

Over dansen in het speciaal onderwijs

Al ruim tien jaar werkt Camille met veel plezier als danser en dansdocent bij Lonneke van Leth Dans. Inmiddels is ze ook company manager en repetitor. Dans is voor Camille een belangrijke manier van communiceren. Met dans kan zij een verhaal vertellen en haar emoties laten zien.

De lessen aan leerlingen in het speciaal onderwijs zijn voor haar heel waardevol:

‘Gebaren zijn de grootste complimenten. Bijvoorbeeld als een kind, dat steeds alle contact vermijdt, jou opeens een knuffel komt geven.’

Hoe omschrijf jij het contact dat je hebt met jouw leerlingen in het speciaal onderwijs?

Is dat anders dan het contact met leerlingen in het regulier onderwijs?

Het contact waarnaar ik streef is bij alle leerlingen op alle scholen hetzelfde. Iedereen heeft veiligheid, vertrouwen, tijd en begrip nodig. En als je op die manier verbinding hebt met iemand, dan krijg je vanzelf de bevestiging dat je goed bezig bent. In het speciaal onderwijs merk ik dat het over het algemeen wat langer duurt om die vertrouwensband op te bouwen met de leerlingen.

Wat is de grootste uitdaging die je ooit had tijdens een les? Hoe ben je ermee omgegaan?

In een groep was er een jongen die af en toe beet. Op een keer voelde ik aan het begin van mijn les dat de sfeer gespannen was. De leerlingen waren onrustig. Een docent vertelde mij dat de bijtende leerling een slechte dag had en dat zijn invloed op de groep merkbaar was. Ik probeerde de aandacht van de leerlingen naar mij toe te trekken en rust in de groep te brengen. Dat lukte in eerste instantie goed.

Totdat er plotseling paniek uitbrak. Een docent schreeuwde. Die jongen beet haar heel hard en weigerde los te laten. Terwijl andere docenten te hulp schoten, richtte ik me op de rest van de groep. Ik stelde de leerlingen gerust en maakte met ieder van hen kort oogcontact. Daardoor bleef de groep kalm en konden de leerlingen fijn verder met dansen.

Wat heb jij geleerd van jouw leerlingen?

De meest waardevolle les die ik heb geleerd is openstaan. Een vaststaand idee van wat of hoe ik iets wil aanleren aan de leerlingen, werkt vaak niet. Ik steek nu eerst mijn voelsprieten uit. Ik check wat de leerlingen nog weten van een vorige les, hoe ze individueel in hun vel zitten en ik schat in hoe de algemene sfeer in de groep is. Ook tijdens de les blijven mijn voelsprieten actief. Ik sta constant open en pas mijn werkwijze of inhoud aan zodra dat nodig is.